Bo mi się nie chciało

Miło mi bardzo przywitać się dziś z Wami w samym środeczku sierpniowego tygodnia, u progu jesieni. Tej złotej. Naszej, polskiej... 
Dość długo mnie tu nie było! Skąd taka przerwa w blogowaniu? No cóż, już tak mam, że o tej porze roku cała moja uwaga skupiona na tym, by wszystkimi swoimi zmysłami chłonąć schyłek lata. Słuchać szmeru liści, łapać promienie słońca, głowę w górę zadzierać i gapić się w obłoczki, letnie sukienki wiatrowi we władanie oddawać, w ciepłym deszczu się kąpać, w kaloszach stać w kałuży i tęczę pod powieki chować, w drżenie liści w wodzie tonących się wpatrywać. Takie moje zajęcia były w czas miniony. Chcę lato, co się już do drogi zbiera, by na całe pół roku - kiedy to Demeter płacze po utracie córki swej Kory - nas opuścić, z całym jego dobrodziejstwem w pamięci wdzięcznej zachować.
I tyle :)
Więc też w kwestii robótek nic specjalnego się nie działo, bo najzwyczajniej w świecie mi się nie chciało :))) A ja już w tym wieku jestem, w którym się nic nie robi, gdy się robić nie ma ochoty ;)
Ot, wieczorkiem na godzinkę czy dwie w kąciku  przysiadłam, żeby igłą 

lub  czółenkami pomachać dla gimnastyki dłoni...

Z tego machania wyszła saszetka lawendowa, znana już Wam z ubiegłego roku :)

Tym razem jednak od spodu podszyłam ją lnem i podłożyłam ocieplinową wkładką, co by kształt trzymała i by żadne okruchy lawendowe z niej nie umykały:

Saszetka poleciała do Agnieszki w ramach zabawy podaj dalej, o której pisałam tu.

Jak wiecie, nie mam ogrodu z lawendą, ale moje saszetki powstają dzięki wielu wspaniałym Duszyczkom, od których otrzymuję susz lawendowy. W zeszłym roku była to moja serdeczna Koleżanka Jola, a w tym roku nasza kochana Edytka zechciała przesłać mi swoje lawendowe zbiory z własnych krzaczków, czym sprawiła mi wielką niespodziankę i ogromną radość! Jako że lawendę z każdego ogrodu przechowuję oddzielnie, natychmiast zakupiłam odpowiednie pudełeczko do przechowania kwiecia i zamknęłam w nim kawałek ogrodu Edytki :)
Z serca wdzięcznego dziękuję Ci, Kochana Dziewczyno :)

Razem z saszetką poleciał też dla Synka Agnieszki - Piotrusia - kotek wyhaftowany na aplikacji:

W paczuszce dla Agi było jeszcze kilka innych drobiazgów... takie tam małe co nieco ;)
Mam nadzieję, że nie zawiodłam oczekiwań i że z zobowiązania się wywiązałam w stopniu dostatecznym z małym choć plusikiem...?

A teraz dłubię sobie powolutku coś dla siebie...

Kto wie, może nawet uda mi się ukończyć w tym tygodniu, a wtedy niezwłocznie pochwalę się, co mi z tego wyszło :)
Tymczasem dziękuję za wszystkie dobre słowa pod poprzednim wpisem i życzę Wam wspaniałych resztek wakacji, pogodnego schyłku lata, dzieciakom (a zwłaszcza tegorocznym pierwszoklasistom) udanego startu w szkole, radości z tworzenia i wszystkiego, czego teraz właśnie Wam potrzeba najbardziej :)
Do miłego zaś :)