"Pocałował w czółko i chodu"

Boże NarodzenieRomcia usiadła na łóżeczku i pomyślała, że chce się jej pić. Potem ziewnęła i nagle zelektryzowało ją przypomnienie, że dziś w nocy miał przyjść Mikołaj... Wyskoczyła z pościeli i rzuciła się do ustawionych rzędem bucików. Przyszedł! Przyszedł! W pierwszym buciku wymacała ziemniaka. No, tak, poczciwy starzec zawsze zostawiał kilka ziemniaków. Rodzice twierdzili, że to kara za niegrzeczność, ale Romcia miała swoje zdanie na ten temat: Mikołaj po prostu zapewniał dzieciom podstawowe produkty spożywcze.. Romcia nie zdziwiłaby się, gdyby w którymś buciku znalazła kotlet schabowy lub pół kostki masła. Następne buciki zawierały już szeleszczące paczuszki z cukierkami, a w kaloszu był nawet batonik. Romcia łakomie wpakowała go sobie w usta i pociągnęła brata za zimną nogę.

- Ty, wstawaj! Mikołaj był! - wybełkotała.

Tomcio poderwał się nerwowo, zapalił nocną lampkę i trąc oczy runął ku bucikom.

- Dostałem długopis!!! - zaskowyczał, pstrykając przyciskiem kosztownego, trójkolorowego przyrządu.

- O, balon, Roma, zobacz, balon! - poczęli dmuchać w wiotki balonik, napełniając go przy okazji okruchami ciasteczek i papką czekoladową.

    Za regałem obudzili się rodzice. Otulając się kołdrą i wstrzymując oddech, wychylili się z łóżka tak silnie, że dojrzeli uroczą, ciepłą scenkę w kąciku swoich dzieci: okropnie podekscytowane Mamerciątka siedziały w piżamach na podłodze, rozrzuciwszy wokół różowe bibułki i papierki, opychały się słodyczami i bawiły się wszystkimi zabawkami, jakie znalazły w butach.

    Romcię zainteresowało właśnie, jakim sposobem Mikołaj dostaje się do pokoju.

- On wlatuje przez okno - rzekł z przekonaniem pierwszoklasista Tomcio. - Przez lufcik. On jest malutki i wesoły. Wlatuje i wkłada. Potem całuje nas w czółko i chodu. Ciekawe, czy był u Kłamczuchy.

- On dorosłym nie daje - z pewnym triumfem w głosie skonstatowała Romcia.

- Nie daje.

- Mamusi mógłby dać.

- Tatusiowi też by mógł.

- No. A nie dał?

- Chodź, zobaczymy.

    Mamertowie padli jednocześnie na wznak i zamknęli oczy, pozorując głęboki sen. Dwie małe figurki przyczołgały się cichutko do tapczanu. Dało się słyszeć macanie po podłodze i szuranie Mamertowych pantofli.

- Tata nic nie dostał - szeptał Tomcio

Romcia penetrowała pantofle Tosi.

_ Tu też nic nie ma - szepnęła.

- Ćśś! Bo się obudzą! - Popełzli do kącika, gdzie odbyli naradę, w ich przekonaniu cichą i tajemniczą.

- Będzie im smutno, jak się obudzą - szepnął Tomcio.

- Biedni - wtórowała mu siostrzyczka.

- Ja im coś dam. Może długopis? - rzekł Tomcio z poświęceniem, które doprowadziło ofiarodawczynię długopisu do łez wzruszenia. [...]

- Długopisy to oni już mają - powiedziała Romcia. - A cukierków nie jedzą.

- A jednak czegoś nie mają. Wiesz, czego nie mają?

- Pieniędzy - trafiła Romcia w dziesiątkę.

_ Właśnie. Damy im trochę.

- Ze skarbonki?

- No.

    Otworzyli kluczykiem swoje skarbonki i wysypali brzęczący łup na podłogę. Rodzice musieliby być głusi i pozbawieni systemu nerwowego, gdyby się mieli w tej sytuacji nie obudzić. A jednak leżeli jak martwi, bojąc się poruszyć choćby powieką, by nie utracić ani słowa z interesującego ich dialogu.

- To za mało - mruknął Tomcio.

- Ja już nie mam pieniążków.

- Ani ja.

- Weźmy z kuchni, z szuflady. Tam są takie papierowe.

- Dobra. Nałożymy im pełne buty. Ale się ucieszą!

- No! Biedni...

    Nawet przez zamknięte powieki Mamertowie odczuli ciepło dziecięcych spojrzeń. Leżeli, udając głęboki sen, a Tomcio i Romcia stali nad nimi, popatrując z rozczuleniem na uśpionych rodzicieli.

- Tata już jest stary - szepnęła Romcia.

- Mama też - wzruszył się Tomcio.

- Pewno niedługo umrą. W ogóle wszyscy umrą - podzieliła się Romcia z bratem niedawno nabytą mądrością. Jej głos był pogodny i rzeczowy.

- Będzie mi smutno, jak umrą. Nigdy ich nie zapomnę - obiecał Tomcio i jednym ciągiem dodał: - Próbowałaś tych landrynek?

- Kwaśne. Ty, a co będzie, jak wszyscy umrą? Nie będzie wcale ludzi?

- Głupia. Nowi się urodzą. Wiesz jak.

- Wiem. Dziadziuś niedługo będzie miał dziecko. Ma taki duży brzuch.

- Oj, Roma, jakaś ty dziecinna.

- Urodzi takiego malutkiego dziadziusia, hihi. W okularkach.

- Uch. Choć do kuchni, wariatko.

    Po małej chwilce plaskanie bosych stópek oddaliło się i zabrzmiało w kuchni.

- Ile masz w tej szufladzie, nieboszczko? - szepnął Mamert do żony kątem ust, nie otwierając oczu ani nie zmieniając pozycji.

- Dwie setki. Cicho, idą!

    Szuranie w okolicy pantofli.

- Każdemu po jednym, każdemu po jednym - napominał Tomcio. - I teraz trochę tych drobnych.

- Mało tego - stwierdziła Romcia.

- Może byśmy wzięli więcej od cioci Lili? Ona trzyma pieniążki w szafie, pod prześcieradłami.

    Mamert jęknął mimo woli i udał, że stało się to we śnie. Spłoszone tym odgłosem dzieci pognały do łóżeczek.

- Teraz zgaśmy światło i udawajmy, że śpimy - pouczył Romcię brat. - Jak się obudzą, to powinni pomyśleć, że był Mikołaj.

- No, to gaś. A kiedy oni wstaną?

- Niedługo. Tata idzie do pracy.

    Pstryknięcie. 

    Światło zgasło.

- Tata dużo krzyczy, ale jest kochany - oznajmiła Romcia w ciemnościach i zapadła cisza.

    Upłynęło pięć minut.

- Śpią i śpią - mruknął Tomcio ze zniecierpliwieniem.

- Ja ich zawołam.

- Spokój, smarkulo - rzekł Tomcio i z premedytacją rąbnął sabotem w poręcz łóżka.

- Cóż to, ach, cóż to?! - wykrzyknęła Tosia scenicznym sopranem. - Słyszę jakiś hałas!

- To pewnie z ulicy - włączył się Mamert. - Cicho, bo obudzisz nasze kochane dzieci.

- Ciekawe - powiedziała Tosia - czy był u nich Święty Mikołaj?

- Na pewno. Były przecież grzeczne... w miarę. Szkoda, że do nas nie przyszedł.

- O, tak, to smutne.

- Zapal lampkę - rzekł Mamert z namaszczeniem. - Nie mogę znaleźć pantofli.

    Zza szafy dobiegło stłumione stęknięcie, jakby ktoś komuś siłą wtłaczał w gardło wybuch radości. Tosia też musiała stłumić chichot, przyciskając usta ręką. Zapaliła światło.

- Ciekawe - przemówiła. - Moich też nie widać.

- O, tu są! - krzyknął Mamert. - Żono, spójrz! Był u mnie!

- U mnie też! - zawtórowała Tosia. - A co ci przyniósł?

    Szamotanina i łomot za szafą.

- Pieniążki! Pieniążki! - rozległ się przenikliwy głosik Romci, która, niestety, nie wytrzymała ciśnienia tajemnicy.

    A w chwilę później wszyscy razem kotłowali się na tapczanie, śmiejąc się, ściskając i całując wzajemnie, i budząc o bladym świcie śpiącą za ścianą ciotkę Lilę.

Fragment książki "Kłamczucha"

Małgorzata Musierowicz

U Nas był. Cichaczem, w nocy pękaty wór zostawił, w czółko pocałował i chodu!
A u Was był?
Co przyniósł?