ON boss/ki, ONA leci w kulki ;-)

 A gdy myślami jestem wysoko, na to, co wokół, przymykam oko - pisał Andrzej Dudziński, twórca kapitalnego ptaszka Dudiego.

I właśnie z takim przymrużeniem oka zostały też zaprojektowane w sposób karykaturalny te motywy, które mnie rozbawiły tak, że zapragnęłam wyszyć je na etui mojego smartfona. Etui jest ozdobione haftem dwustronnie - po jednej stronie Ona - królewna, po drugiej boss...ki ON.

W środku podwójna warstwa ocieplacza i podszewka - dla niej w groszki, dla niego w paseczki - w kolorystyce spójnej z tą w obu motywach. Od jakiegoś czasu etui jest w codziennym użyciu i bardzo dobrze się sprawdza. Świetnie chroni ekranik i jest dopasowane tak, że smartfon nie wysuwa się z niego w torebce, ale zamyślam dodatkowo zastosować jednak jakieś zamykanie. Jeszcze nie wiem, czy będzie to rzep, czy po prostu guzik omotany łańcuszkiem z charmsem jakimś na końcu. 

Póki co, wygląda tak:

A tu w trakcie procesu. Haftowałam na polskim lnie ze starych zapasów muliną DMC:

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze i refleksje dotyczące blogowania :-)

Wierzę, że nasze blogi wciąż będą trwały, a nam nie minie ochota do wspólnych pogawędek, choć wiadomo, że czas nasz na wagę złota.

Wszak cóż jest cenniejszego nad międzyludzkie kontakty, które nie ograniczają się wyłącznie do kliknięcia w łapkę z kciukiem w górę...

Serdecznie Was pozdrawiam, życzę wspaniałej majówki i radosnych, twórczych działań :-)

Do następnego sklikania!

Chranna

 

Uszy do góry!

Otwarte, zapraszam :-))

Wszystkich, którzy tu zapukają :-)

A widzę, że jest Nas coraz mniej... 

Ciekawi mnie, czy to pokłosie pandemii, czy jakoś mniej się chce pisać i wolimy wrzucić fotkę, zostawić zdawkowy komentarz, odpowiedzieć krótko, kurtuazyjnie na Instagramie i cześć...?

A ja dalej twierdzić będę, że jednak blog to coś więcej niż Instagram czy Facebook. Na blogach jest cieplej, serdeczniej, przytulniej.

Takie jest moje zdanie i dlatego, niezrażona niewielką ilością Gości, dalej szeroko otwieram drzwi i czekam z radością na każdego, kto zechce spojrzeć, poczytać i zostawić tu swój ślad.

Dziękuję Wam 🤍

Dziś chcę pokazać oprawioną, dwudziestą piątą bodaj, a może dwudziestą szóstą... bo powoli tracić zaczynam rachubę... metryczkę o wymiarach passe-partout 24 x 30 cm..., z ramką po zewnętrznej nieco więcej.

Dziewczynka kwietniowa. Pandemia pokrzyżowała szyki, namieszała sporo i dopiero teraz metryczka trafi najpierw w dobre, czułe i kochające ręce zamawiającej ją Babci, a później w rączki dwuletniej już teraz Damy :-)

A zatem pięknie się tu sprawdziło stare porzekadło i co się odwlekło, to nie uciekło :-)

A tak wygląda przesłodki króliczek z parasolką. 

Myślę, że ten motyw to dobry wybór - i kwintesencja kwietnia. 

A i inne porzekadło mi się tutaj nasunęło dla urodzonej w czas pandemiczny Zoi: USZY DO GÓRY!

Serdecznie dziękuję wszystkim za życzenia świąteczne pod poprzednim postem, za miłe komentarze, a szczególnie gorąco dziękuję Hani za cudną Hanulkową karteczkę, która z pięknymi słowami "od serca" Hanulkowego przyfrunęła do mnie z Edynburga :-)

W następnym wpisie będzie o krukowatych :-)

Wszystkim dużo słonka życzę i radosnego tworzenia :-)

pa

Wasza Chranna

No, bez jaj... Kartki przecież muszą być!

 Rzekło się, że będą, to i są. 

Zwyczajne. Bez kombinowania. Bo czasu miałam mało, żeby zmierzyć się z czymś oryginalniejszym ;-)

Ale ważna pamięć, prawda?

No i resztki kanwy po metryczkach trzeba było wykorzystać, bo kto mnie zna, ten wie, że nie śmie się u mnie nic zmarnować. Ot, skąpiradło ze mnie ;-)))

A karteczki takie:

I wszystkie razem: 

Kochani, niech te Święta Wielkanocne wleją w Nas otuchę. Niech umocnią w wierze. Niech głębokie ich przeżycie przyniesie owoc najbardziej w naszych czasach pożądany - POKÓJ.

Radosnego świętowania :-)

Chranna

Robótkowy miszmasz

 Witajcie, Kochani :-)

Minął miesiąc od ostatniego postu, a ja jakoś nie mogę się zebrać, by wystukać następny. I nie, żeby jakiś zastój był w xxx. Wciąż się coś dzieje. Tylko w aparacie moim matryca przepalona i zupełnie serce straciłam do zdjęć ;-(... No i ta wiosna opieszała... Liczyłam, że do tego czasu wybuchnie zielenią i będę mogła pokazać wreszcie poduszki, jakie uszyłam już jakiś czas temu. Wśród listowia, w naturze, jak Pan Bóg przykazał...

Moje zające, co to je pokazywałam już tu z samym początkiem grudnia, a konkretnie w Mikołaja, wreszcie wyskoczyły z szuflady i wskoczyły na te poduchy.

Rzecz cała sfinalizowała się w lutym. I cóż, zdjęcia fatalne, ale przecież do następnych Świąt czekać nie będę, by je światu objawić, więc pokazuję, co jest. A jest tak:

Tyle luty. Ale z początkiem roku, w styczniu, popełniłam też na maleńkim tamborku 7 cm - równie maleńkie serduszko do tajemnego, póki co, projektu, którego na razie nie zdradzę, żeby nie zapeszyć ;-) Ten drobiażdżek pokażę, gdy cały projekt dojdzie do skutku.

Równocześnie od dłuższego już czasu, z przerwami na mniejsze prace, powstaje Madame Symphony. Tak było w czerwcu roku ubiegłego:

Dziś mam tyle: 

Powstała też karteczka wdzięcznościowa:

Dwa projekty w trakcie realizacji:

To będzie zamówiona metryczka. Czekam na odpowiedź mailową w kwestii liternictwa do napisów. Gdy tylko ją otrzymam, w jeden dzień wyhaftuję literki i obrazek wskoczy w przygotowaną ramkę.

Powstaje też etui na smartfon. Tym razem dla siebie wyszywam.

Od dawna miałam w planie dwa małe ptaszyska. Odejście niespełna trzy miesiące temu Andrzeja Dudzińskiego przyspieszyło realizację zamiaru. Żal wielki. Odszedł od nas wspaniały, dowcipny rysownik :-(... Uwielbiam stworzoną przez Niego postać ptaszka Dudi. 

Te tutaj są (na razie jest jeden, a będą dwa, no bo ONA i ON) bardziej krukowate niż dudkowate. Ale myślę, że z Dudim by się polubiły :-))

Uprzedzam: zdjęcie w wersji roboczej bez ozdobników sesyjnych... Na polskim lnie ze starych zapasów. Zgrzebnym, choć niteczki cieniutkie i gęsto tkane. Sprawdził się jako etui na smartfon ;-)

No i wreszcie sporządziłam też pięć prostych kartek: cztery z barankami, jedną z kurczakiem. Ale karteczki umieszczę w oddzielnym poście, bo nie chcę robić większego bigosu, niż jest ;-)

Gdy wrzucę te kartki, będę wreszcie tu na blogu na bieżąco z moimi pracami :-)

Tymczasem dziękuję za miłe, motywujące komentarze i życzę wszystkim dobrego przygotowania duchowego do radosnego Alleluja :-)

Wasza Chranna

Niby musztarda po obiedzie... a jęzor wisi ;-)

 Witajcie :-)

Obiecałam pokazać wszystko, co zadziało się jeszcze przed Świętami BN i tuż po, by dłużej nie zalegało i nie przepadło w czeluściach moich plików i folderów fotograficznych.

Dziś pokażę kartki świąteczne powstałe minionego sezonu. Będzie zawiedziony jednak, kto oczekuje tu u mnie kompozycyjnego szału w karteczkowej materii. Nic z tego. Bo u mnie pod tym względem asceza.

Oprawiłam bałwanki, które zalegały w pudełku ponad trzy lata. Wykorzystałam papierki otrzymane od naszej kochanej Ani. 

Wyszło tak:

Że musztarda po obiedzie - wiadomo. Ale skąd jęzor, u licha, w tytule wziął się?! - zapytacie.

Ano jest. I wisi z wdziękiem ;-))

Uwielbiam te mopsy. A Wy?

Była też krzywa kapliczka M. Powellowa:

I wreszcie jedna z serii, którą bardzo lubię...

Więcej grzechów nie pamiętam... w temacie kartek sezonowych roku minionego.

Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, za ogląd, za czytanie tych moich literek. I najcieplej wszystkich pozdrawiam :-)

Do miłego zaś :-)

Renifer w sweterku

Puk! Puk!

Czy jest tam kto?

Nadzieję mam, że tak... Bo tak miło mi Was tu gościć, choć mam wrażenie, że coraz Nas tu, w blogosferze, mniej.

A szkoda wielka...

Na początku mojego pisania chcę wszystkim z całego serducha podziękować za życzenia świąteczne i noworoczne zostawione w komentarzach pod poprzednim postem 😘💝

Hani dziękuję w sposób szczególny za cudnie wyhaftowaną Jej zdolnymi rączkami kartkę. 

Po przebytym (dwukrotnie) covidzie jakoś tak trudno mi się było zebrać, by coś napisać i wrzucić foty z zaległościami. Dziś się zmobilizowałam i oto przybywam z reniferem, którego wyhaftowałam rok temu. Koniecznie chciałam sfotografować go w zimowej scenerii. Ale dopiero tej zimy udało mi się to. To już u mnie trzeci zwierzak z serii i na pewno nie ostatni. Wyszywanie ich jest prawdziwą przyjemnością. Co prawda śnieg troszkę daje w kość, ale można przebrnąć w miarę bezboleśnie, kiedy się uzbroimy w cierpliwość i czas nie nagli ;-)

Mój renifer nie jest jeszcze oprawiony.

Choć zaskoczyć tu niczym nie można, bo wzór jest powszechnie znany, niemniej zapraszam do oglądu i mam nadzieję że wrażenia będą do przyjęcia :-)

Nie wiem, jak Wy, ale ja uwielbiam tego rena :-)

Również ze względu na barwną tonację. Bowiem połączenie omszałej zieleni z beżem przywodzi mi na myśl starodrzew z wszystkimi jego tajemnicami.

Sama postać zaś, zadumana nad kubeczkiem, to w postawie dumne panisko, trochę jakby nadąsane - i to właśnie mnie bawi :-)) 

Moment sytuacyjny jest tutaj tak sugestywny, że niemal czuję aromat i smak gorącej czekolady...

A wełniany sweter i kubeczek sprawiają, że obrazek w nastroju pełen jest ciepłej czułości w samym środku śnieżnej zimy :-)

Wszyscy już pewnie myślicie o wiośnie, a ja tu wyskakuję z zimowym tematem! Pomyślałam jednak, że jak nie zrobię tego dziś, to haft następny rok przeleży w szufladzie... Wybaczcie ;-)

I tyle na dziś.

Gorąco wszystkich tu zaglądających pozdrawiam.

Bądźcie zdrowi i pełni twórczego zapału!

Dziękując za wszystkie miłe komentarze, uśmiech wdzięczności zostawiam.

Wasza Chranna

Boże Narodzenie

 Spokojnych, zdrowych, radosnych Świąt Bożego Narodzenia

wszystkim wspaniałym Gościom mojego blogu

życzy Chranna